با توجه به آسیب پذیر بودن پای انسان در گذشته های بسیار دور انسانها از قابل دسترس ترین مواد مانند پوست درختان، علفهای بافته شده، برگها یا پوست حیوانات، که با تسمه به پا بسته می شدندبرای محافظت از پای خود استفاده می کردند.
شکل ظاهری کفش ها در مناطق گرمسیر، به صندلهایی تبدیل گردید که از برگهای بافته شده نخل، علف یا فیبرهای گیاهان ساخته شده بود و به انگشتان پاپیچیده می شد و درمناطق سردسیر، کفشها به منظورگرم نگهداشتن ومحافظت بهتراز پاها، ازپوستهای حیوانات ساخته می‌شدند.
هرچند از کفش دوران گذشته نمونه های زیادی باقی نمانده است و از پاپوشهای عصر برنز در حفاریها که باقی مانده اند نمی توان سبک و انواع کفش های مورد استفاده دراین دوران را شناسایی کرد اما از دوران رومیهابه بعد کفشهای زیادی باقی مانده که بیانگر آن است که انواع کفشها بیشتر از حد انتظار بوده است.
همچنین در مصر ،یونان و روم انواع صندل مورد استفاده قرار میگرفته است و در ایران باستان در سال 700 قبل از میلاد صندل تهیه شده از چرم نرم مورد استفاده قرار می گرفته است که تا حد زیادی شبیه صندل های رومی ها است .
نخستین قدم برای تکامل صندل ها برگرداندنشان به سمت قسمت جلوی آن بود تا پا در برخورد با اشیاء صدمه ای نبینداما پس از مدتی رومیان کفشهای پیشرفته تری ساختند که به آن کالسیوس می گفتند و این کفشها در دو طرف خود درز داشت و بندها در جلوگره می خورد و کفش رایج قرون وسطی نوعی چارق نرم چسبان بوده که تا قوزک پا می رسیده است که این کفش ها را با مخمل ،زری و چرم می ساختند .
کفش های قرن 13 میلادی کفشهای درازی بودند و پس ازسال 1377 میلادی نوعی تخته چوبی رواج یافت که آن را به زیر کفش متصل می کردند تا پا را از رطوبت و گل نگاه دارد که این مقدمه پیدایش کفشهای پاشنه دار شد .
اما پس از سال 1500 میلادی مدل کفش عوض شد و پهنای نوک کفشها را بیش از اندازه بزرگ می‌‌گرفتند و غالباً کفش را با دورنگ و با چاک و شکاف می‌ساختند تا مکملی برای لباس باشد.
در فرانسه در سالهای 1600 میلادی چکمه هایی با ساقه بلند رواج داشت که بعدها به صورت چکمه های دهان گشاد سواره نظام درآمد و کفشهای با نوک مربع و زبانه بلند و سگک دار در اواخر قرن 17م تولید شد اما پاشنه ی کفش ها رفته رفته کوتاه شده و به صورت پاشنه های خمیده فرانسوی درآمد که در حدود سال 1780میلادی این نوع کفش ها در میان مردم رایج شد .
نخستین کفاشان در خانه خود یا در دکانهایی کوچک کار می کردند، یا دوره گردانی بودند که به خانه های مردم می رفتند و مدتی می ماندند و به اندازه احتیاج سالانه برای آنان کفش می دوختند و پس از اینکه تولید کفش در کشورهای مختلف رایج شد و هر روز بر تعداد واحدهای تولید کننده کفش افزوده شد سرانجام این واحدهای تولیدی در قرون وسطی تشکیلات صنفی برای کفشدوزان ایجاد کردند .
تاحدود سال 1833 میلادی کار کفشدوزی منحصراً با دست انجام می شد اما از آن پس و با اختراع ماشین، انقلابی در صنعت کفشدوزی پدید آمد و با افزایش تخصص کار ماشین‌ها و رواج چرم، اسلوب و اندازه کفش نیز ظریف تر و دقیق تر شد.
تولید کفش در کشورما یکی از صنایع بسیار قدیمی کشور محسوب می شود. در جوامع باستانی کشورمان به تدریج کفش در فرمها و اشکال گوناگون به وجود آمد و تکامل یافت به طوریکه بسته به نوع اقلیم و شرایط فرهنگی هرمنطقه وشرایط زمانی ومکانی هربرهه از تاریخ، اشکال مختلف کفش تحت عناوین چارق، گیوه، ساق بند، گالش و . . . به وجود آمد که با توجه به هر منطقه جغرافیایی، مدل و طرحهای مختلفی به خود گرفت.
مهمترین مواد مصرفی در ساخت کفش شامل چرم، پارچه و اجزای مختلف پوست بوده است که در قرن اخیر همراه با رشد فزاینده جامعه بشری، استفاده از مواد مصنوعی نظیر پی.وی.سی و پی.یو و غیره نیز به طور گسترده در این صنعت رواج پیدا کرده است.
– منبع
Hits: 0
