ﭘﻴﺮﻭﺯﻱ ﻣﺘﻔﻘﻴﻦ ﺑﺮ ﺭژﻳﻢ ﻧﺎﺯﻱ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﻭ ﻫﻤﺘﺎﻳﺎﻥ ﻓﺎﺷﻴﺴﻢ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺍﻳﺘﺎﻟﻴﺎ ﻭ ژﺍﭘﻦ، ﻇﺎﻫﺮﺍ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻚ ﻧﻈﻢ ﻧﻮﻳﻦ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻫﻤﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩ. ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﻈﻢ ﻧﻮﻳﻦ ﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎﻱ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ ﻳﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪﺍﻱ ﻣﺘﺸﻜﻞ ﺍﺯ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻳﻲ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺍﺯ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺮﺍﺑﺮ، ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺒﺘﻨﻲ ﺑﺮ ﺷﻜﻞ ﺟﺪﻳﺪﻱ ﺍﺯ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻳﺎ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻗﻄﺐ ﺷﻜﻞ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﻈﻢ ﻧﻮﻳﻦ ﺳﺮﺁﻏﺎﺯ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺟﻨﮓ ﺳﺮﺩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﻲﺁﻳﺪ، ﻫﻤﺎﻥ ﻋﺼﺮﻱ ﻛﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻓﺮﻭﭘﺎﺷﻲ ﻛﺎﻣﻞ ﺍﺗﺤﺎﺩ ﺟﻤﺎﻫﻴﺮ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ.
ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺁﺷﻜﺎﺭﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﻭ ﺍﺑﺮﻗﺪﺭﺕ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﻭ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﻫﻴﭻ ﺗﻤﺎﻳﻠﻲ ﺑﻪ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﻣﻠﺖﻫﺎ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺧﻮﺩ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﻨﻨﺪ، ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺯﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﻱ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺩﺍﻳﻤﻲ ﺑﺎ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺍﺑﺮﻗﺪﺭﺕ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﻨﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺎﺭ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻧﮕﺮﺍﻧﻲ ﺍﺯ ﺍﻧﺰﻭﺍﻱ ﺑﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻠﻲ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﻫﻤﻔﻜﺮﺍﻧﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ، ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﭘﻴﻤﺎﻧﻲ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻳﻲ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﺋﺘﻼﻑ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﺎﻝ 1950 ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺖ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1961 ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺭﺳﻤﻲ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮﺍﻥ «ﺟﻨﺒﺶ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﻏﻴﺮﻣﺘﻌﻬﺪ» ﭘﺎﻱ ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﮔﺬﺍﺷﺖ.
ﺁﻥ ﺑﻪ ﺍﺻﻄﻼﺡ «ﺭﺍﻩ ﺳﻮﻡ» ﺍﻳﻦ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﻲﻃﺮﻓﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻭ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺍﺯ ژﻧﺮﺍﻝ «ﺗﻴﺘﻮ» ﺭﻫﺒﺮ ﻳﻮﮔﺴﻼﻭﻱ ﺳﺎﺑﻖ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩ. ﺗﻴﺘﻮ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺻﻄﻼﺡ ﺟﺪﺍﻳﻲ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺎﻟﻴﻦ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1948 ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩﺍﻱ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺑﺪﻝ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺤﺚﻫﺎﻱ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ «ﻭﻛﻴﻞ ﻣﺪﺍﻓﻊ ﻭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﺗﺎﻡﺍﻻﺧﺘﻴﺎﺭ» ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﻳﺎﺩ ﻣﻲﺷﺪ. ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻋﺮﺽ ﻣﺪﺕ ﻧﻪﭼﻨﺪﺍﻥ ﺩﺭﺍﺯﻱ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻳﻜﺼﺪ ﺭﺳﻴﺪ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﻳﺪﻩ ﻭ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺭﺍﻩ ﺳﻮﻡ ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭگ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﻱ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺜﺎﻝ ﻣﺎﺋﻮﺗﺴﻪ ﺗﻮﻧﮓ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺳﻮﻡ ﺑﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥ «ﻓﺮﻳﺒﻜﺎﺭﻱ» ﻭ ﺭﻫﺒﺮﺍﻥ ﺍﺗﺤﺎﺩ ﺟﻤﺎﻫﻴﺮ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﺪﻩ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﺑﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥ «ﺍﻳﺪﻩﻫﺎﻱ ﺍﺑﻠﻬﺎﻧﻪ» ﻳﺎﺩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﻻﺱ ﻭﺯﻳﺮ ﺧﺎﺭﺟﻪ ﻭﻗﺖ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﺣﺘﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ «ﺍﻳﺪﻩﻫﺎﻱ ﻏﻴﺮﺍﺧﻼﻗﻲ» ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﺪ.
ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻠﺖ ﻏﺎﻟﺒﺎ ﺍﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﻣﻬﻢ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺟﻨﺒﺶ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﻏﻴﺮﻣﺘﻌﻬﺪ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻗﺸﺎﺕ ﺩﻭ ﻗﻄﺐ ﺷﺮﻕ ﻭ ﻏﺮﺏ، ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻳﻚ ﻧﻴﺮﻭﻱ ﺳﻮﻡ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﻲﺷﺪ؟ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺑﻬﺘﺮ ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﭘﻴﺮﻭﺯﻣﻨﺪﺍﻧﻪ ﻭ ﭘﻮﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﺧﻮﺩ ﮔﺎﻡ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ﻳﺎ ﻧﻪ.
ﺑﺨﺶ ﺍﻭﻝ: ﺗﺎﺭﻳﺨﭽﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ
1- ﺳﺎﻝﻫﺎﻱ ﺁﻏﺎﺯﻳﻦ
ﺍﻟﻒ- ﺍﺯ ﻛﻨﻔﺮﺍﻧﺲ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺁﺳﻴﺎ ﺗﺎ ﻧﺸﺴﺖ ﺑﺎﻧﺪﻭﻧﮓ
ﭘﻴﺸﻴﻨﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﺑﻪ ﺳﺎﻝﻫﺎﻳﻲ ﺩﻭﺭﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻏﺎﻟﺒﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﺑﺎﺯﻣﻲﮔﺮﺩﺩ. ﺑﺮﺧﻲ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ 1955 ﻭ ﻛﻨﻔﺮﺍﻧﺲ ﺑﺎﻧﺪﻭﻧﮓ ﻭ ﺑﺮﺧﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ 1961 ﻭ ﻛﻨﻔﺮﺍﻧﺲ ﺑﻠﮕﺮﺍﺩ ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﺳﺎﻝﻫﺎﻱ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﻳﺎﺩ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ «ﻧﺸﺴﺖ ﺳﺮﺍﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ» ﺑﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ 10ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺭﻳﺦﻫﺎ ﺑﺎﺯﻣﻲﮔﺮﺩﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺳﺎﻝ 1947 ﻭ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺟﻮﺍﻫﺮ ﻟﻌﻞ ﻧﻬﺮﻭ ﻧﺨﺴﺖﻭﺯﻳﺮ ﻭﻗﺖ ﻫﻨﺪ ﻣﻴﺰﺑﺎﻥ «ﻛﻨﻔﺮﺍﻧﺲ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺁﺳﻴﺎﻳﻲ» ﻳﺎ ﻣﻴﺰﺑﺎﻥ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻧﺸﺴﺖ ﺳﺮﺍﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﺩﺭ ﺩﻫﻠﻲ ﺷﺪ. ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﺸﺴﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﺪﻩ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﻣﺘﺪﺍﻭﻝ ﺁﻥ ﺍﺷﺎﺭﻩﺍﻱ ﻧﺸﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺧﻲ ﺷﺮﻛﺖﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﻭ ﻗﻄﺒﻲ ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﺧﻄﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﺭﺯﺩﺍﻳﻲ ﻭ ﺻﻠﺢ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺖﻫﺎﻱ ﺑﻌﺪﻱ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻫﻴﭻ ﺍﺗﺤﺎﺩﻳﻪ ﺭﺳﻤﻲ ﻳﺎ ﻧﺘﺎﻳﺠﻲ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻧﺸﺪ. ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻛﺎﺭﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﻳﻞ 1955 ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﮔﺎﻡﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ «ﻛﻨﻔﺮﺍﻧﺲ ﺁﺳﻴﺎ- ﺁﻓﺮﻳﻘﺎ» ﺩﺭ ﺑﺎﻧﺪﻭﻧﮓ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﺍﻥ 29 ﻛﺸﻮﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﻀﻮﺭ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﻛﻨﻔﺮﺍﻧﺲ ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﻗﻄﻌﻨﺎﻣﻪ «ﺍﺻﻮﻝ 10 ﮔﺎﻧﻪ ﺑﺎﻧﺪﻭﻧﮓ» ﺭﺍ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﻨﺸﻮﺭ ﺍﺧﻼﻗﻲ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﻳﺎﺩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺣﺎﻛﻤﻴﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻴﺖ ﺍﺭﺿﻲ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻭ ﺍﺻﻮﻝ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ، ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﻱ ﺍﺯ ﺧﺸﻮﻧﺖ، ﻫﻤﻜﺎﺭﻱﻫﺎﻱ ﺑﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻠﻲ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ.
ﺍﺻﻮﻝ 10 ﮔﺎﻧﻪ ﺑﺎﻧﺪﻭﻧﮓ ﺭﺍ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﮔﺎﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻜﻞﮔﻴﺮﻱ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﺩﺭ ﻛﻨﻔﺮﺍﻧﺲ ﺑﻠﮕﺮﺍﺩ (1961) ﻗﻠﻤﺪﺍﺩ ﻛﺮﺩ.
ﺏ: ﻛﻨﻔﺮﺍﻧﺲ ﺑﻠﮕﺮﺍﺩ
ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ 1961 ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻧﺸﺴﺖ ﺑﺎﻧﺪﻭﻧﮓ، ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎﻥ 25 ﻛﺸﻮﺭ ﺑﻪ ﻣﻴﺰﺑﺎﻧﻲ «ﻳﻮﺯﻳﭗ ﺑﺮﻭﺯ ﺗﻴﺘﻮ» ﺩﺭ ﺑﻠﮕﺮﺍﺩ ﮔﺮﺩﻫﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ. ﺷﺮﻛﺖﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﻨﻔﺮﺍﻧﺲ ﺑﻠﮕﺮﺍﺩ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺭﺳﻤﺎ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﺻﻮﻝ 10 ﮔﺎﻧﻪ ﺑﺎﻧﺪﻭﻧﮓ ﺭﺍ ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﻨﺸﻮﺭ ﺁﻥﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﻨﻨﺪ.
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﻨﻔﺮﺍﻧﺲ ﺗﺼﻤﻴﻢﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﻴﺰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﻱ ﺍﺯ ﺑﻮﺭﻭﻛﺮﺍﺳﻲﻫﺎﻱ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﮔﻴﺮ، ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﻬﺎﺩﻱ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺷﻮﺩ. ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻣﺤﻘﻖ ﻫﻨﺪﻱ ﻳﻌﻨﻲ «ﻛﻲ. ﭘﻲ ﻣﻴﺴﺮﺍ» ﺍﺻﻮﻻ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﺑﺎ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﻳﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﺎﺗﻮ، ﻛﻮﻣﻜﻮﻥ ﻭ… ﻫﻴﭻ ﺷﺒﺎﻫﺘﻲ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺤﺚ ﻧﻬﺎﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺤﺜﻲ ﺑﻲﻣﻮﺭﺩ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ «ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺻﺪﻫﺎ ﻛﺸﻮﺭ ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻨﮓﻫﺎ ﻭ ﻗﺎﺭﻩﻫﺎﻱ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ» ﻭ ﺍﻳﻦ ﻃﻴﻒ ﻧﺎﻫﻤﮕﻮﻥ ﻫﺮﮔﺰ ﻗﺎﺩﺭ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺣﻮﻝ ﻳﻚ ﺍﻳﺪﺋﻮﻟﻮژﻱ ﻭﺍﺣﺪ ﻣﺘﺤﺪ ﺷﻮﺩ. ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺭﺳﻤﻲ ﻫﻤﻪ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺷﺮﻛﺖﻛﻨﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﻛﻨﻔﺮﺍﻧﺲ ﺑﻠﮕﺮﺍﺩ ﺍﺯ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﺴﺎﻭﻱ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻀﻮﺭﻱ ﻣﻮﺛﺮ ﺩﺭ ﻣﺬﺍﻛﺮﺍﺕ ﺑﻠﮕﺮﺍﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺗﺎﺭﻳﺦﻧﮕﺎﺭﺍﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺣﻀﻮﺭ ﭼﻬﺮﻩﻫﺎﻱ ﻛﻠﻴﺪﻱ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﻨﻔﺮﺍﻧﺲ ﺍﺻﻮﻻ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ.
2- ﻓﺮﻭ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﺮﻟﻴﻦ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ
ﺍﻟﻒ- ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺕ ﺑﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻠﻲ
ﺍﻫﺪﺍﻑ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺳﻴﺎﺳﺖﻫﺎﻱ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﺭ ﺯﺩﺍﻳﻲ، ﺩﻭﺭﻱ ﺍﺯ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻭ ﺁﻣﺎﺩﮔﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻔﺖﻭﮔﻮ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻌﺠﺒﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﻘﺸﻲ ﺗﻌﻴﻴﻦﻛﻨﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﺳﺒﺎﺕ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﺮﻕ ﻭ ﻏﺮﺏ ﻭ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺩﺭ ﺳﻴﺎﺳﺖﻫﺎﻱ ﺗﻨﺶﺯﺩﺍﻳﺎﻧﻪ ﺍﻳﻔﺎ ﻛﺮﺩ. ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻛﻲ. ﭘﻲ ﻣﻴﺴﺮﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺎﻥ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺁﺭﻣﺎﻥﻫﺎﻱ ﺻﻠﺢﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﺎﺩﻱ ﻧﻴﺰ ﻧﻘﺶ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺍﻳﻔﺎ ﻣﻲﻛﺮﺩ: ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺍﺯ ﻗﺪﺭﺕ ﺗﺴﻠﻴﺤﺎﺗﻲ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺻﻨﻌﺘﻲ ﺭﻧﺞ ﻣﻲﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺭﺍﻩ ﭼﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﻛﺎﺳﺘﻦ ﺍﺯ ﺑﻮﺩﺟﻪﻫﺎﻱ ﺗﻮﺳﻌﻪﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺮﻳﺪ ﺗﺴﻠﻴﺤﺎﺕ ﺟﺪﻳﺪ ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﻮﻛﺎﺭﻧﻮ، ﺭﻳﻴﺲﺟﻤﻬﻮﺭ ﺍﻧﺪﻭﻧﺰﻱ ﺩﺭ ﻛﻨﻔﺮﺍﻧﺲ ﺑﻠﮕﺮﺍﺩ ﮔﻔﺖ: «ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﻭﻗﻠﻮﻫﺎﻱ ﺳﻴﺎﻣﻲ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪﺍﻧﺪ. ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦﺭﻭ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﺎﻟﻲ ﺑﻪ ﺍﻣﺮ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺍﻣﺮﻱ ﺿﺮﻭﺭﻱ ﻭ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﻲﺁﻳﺪ». ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﺳﺖﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺻﻨﻌﺘﻲ ﺍﻓﺰﻭﺩ. ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺩﺭ ﻛﻨﻔﺮﺍﻧﺲ ﺍﻟﺠﺰﺍﻳﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1973 ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﺷﺪ، ﺍﺻﻞ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥ «ﻧﻈﻢ ﻧﻮﻳﻦ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻧﻲ» ﺩﺭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻛﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﻨﻔﺮﺍﻧﺲ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ. ﺣﺎﻝ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺧﻂ ﻣﺸﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻌﻬﺪ ﺑﺎﻗﻲ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎﻝ ﻭ ﺟﻨﻮﺏ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﺎﻡ ﺩﺭ ﻋﺼﺮﻱ ﻣﻲﮔﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﻠﻮﻙ ﺷﺮﻕ ﻭ ﻏﺮﺏ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻋﺼﺮ ﺑﺮ ﺗﻼﺵﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﺗﺪﻭﻳﻦ ﻳﻚ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﺟﺪﻳﺪ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺳﻴﺎﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﺍﺻﻞ«ﻫﻤﺰﻳﺴﺘﻲ ﻣﺴﺎﻟﻤﺖﺁﻣﻴﺰ» ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩ.
ﺏ: ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺤﺮﺍﻥﻫﺎ ﻭ ﺷﻮﻙﻫﺎﻱ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻓﺮﻭﭘﺎﺷﻲ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﺮﻟﻴﻦ
ﻫﻤﺰﻳﺴﺘﻲﻣﺴﺎﻟﻤﺖ ﺁﻣﻴﺰ ﺩﻭ ﺍﺑﺮﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺁﻥ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﻲﻫﺎﻱ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻏﺎﻟﺐ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﻋﻀﻮ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ، ﭘﻴﺎﻣﺪﻱ ﺟﺰ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﻣﻨﺎﻗﺸﺎﺕ ﻣﺘﻌﺪﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﻣﻌﻤﺮ ﻗﺬﺍﻓﻲ ﺭﻫﺒﺮ ﻟﻴﺒﻲ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ 1973 ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ «ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺍﻣﭙﺮﻳﺎﻟﻴﺴﺖﻫﺎ ﺩﺭ ﻧﺎﺑﻮﺩﻱ ﺟﻨﺒﺶ» ﻫﺸﺪﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﮔﺴﺴﺘﮕﻲ ﺑﺰﺭگ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1979ﻭ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭﻱ ﻛﻨﻔﺮﺍﻧﺲ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﺩﺭ ﻫﺎﻭﺍﻧﺎ ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ ﻛﻮﺑﺎ ﻛﺎﻣﻼ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺷﺪ. ﻓﻴﺪﻝ ﻛﺎﺳﺘﺮﻭ ﺭﻫﺒﺮﻛﻮﺑﺎ ﺩﺭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻛﻨﻔﺮﺍﻧﺲ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ «ﻣﺘﺤﺪ ﻃﺒﻴﻌﻲ» ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﺑﻪ ﺭﺳﻤﻴﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻛﺎﺳﺘﺮﻭ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﻋﻀﻮ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﺰﺩﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺑﻴﺸﺘﺮﻱ ﺑﺎ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﻣﺎ ﺩﻭﻟﺖﻫﺎﻱ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻧﺪﻭﻧﺰﻱ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻛﺎﺳﺘﺮﻭ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻴﺘﻮ ﻛﻪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻣﺎﻩﻫﺎﻱ ﺯﻧﺪﮔﻲﺍﺵ ﺭﺍ ﻣﻲﮔﺬﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺑﻨﻴﺎﻥﮔﺬﺍﺭﺍﻥ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﻲﺷﺪ ﺗﻼﺵ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻘﺶ ﻣﻴﺎﻧﺠﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﻦ ﺍﻳﻔﺎ ﻛﻨﺪ.
ﻭ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮگ ﺗﻴﺘﻮ، ﻛﻨﻔﺮﺍﻧﺲ ﺑﻌﺪﻱ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﺩﺭﺳﺎﻝ 1986 ﻭ ﺩﺭ ﺣﺮﺍﺭﻩ ﺩﭼﺎﺭ ﭼﻨﺎﻥ ﺁﺷﻔﺘﮕﻲﺍﻱﺷﺪ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﺑﺪﺑﻴﻦﺗﺮﻳﻦ ﻛﺎﺭﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺩﺭ ﻛﻨﻔﺮﺍﻧﺲ ﺣﺮﺍﺭﻩ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﻫﻴﭻ ﺗﻮﺍﻓﻘﻲ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﺤﻮﻩ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺑﺪﻫﻲﻫﺎﻱ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﻓﺰﺍﻳﻨﺪﻩ ﺍﻋﻀﺎ، ﻓﻘﺪﺍﻥ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪ ﻭ ﻧﻮﻉ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺑﺎ ﻗﺬﺍﻓﻲ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻣﺎﺟﺮﺍﺟﻮﻳﻲﻫﺎﻱ ﺗﺮﻭﺭﻳﺴﺘﻲﺍﺵ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﻨﻔﺮﺍﻧﺲ ﺣﺮﺍﺭﻩ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﺷﻜﺴﺘﻲ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﺷﺪ. ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻓﺮﻭﭘﺎﺷﻲ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﺮﻟﻴﻦ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺗﺎ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﻭﺯﻥ ﻭ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ. ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺷﻤﺎﻝ ﻭ ﺟﻨﻮﺏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺎﻧﻴﻔﺴﺖ ﺧﻮﺩ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺣﺬﻑ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺣﺘﻲ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻗﺸﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺗﻮﺳﻌﻪﻳﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺳﻴﺎﺳﺘﻲ ﻣﺸﺘﺮﻙ ﺍﺗﺨﺎﺫ ﻛﻨﺪ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﻳﻚﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭼﺎﺭﭼﻮﺏ ﻛﻨﻔﺮﺍﻧﺲ ﻫﺎﻭﺍﻧﺎ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 2006 ﻧﮕﺎﻩﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺟﻠﺐ ﻛﻨﺪ. ﺩﺭ ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ ﻫﺎﻭﺍﻧﺎ ﺍﺻﻼﺣﺎﺕ ﺍﺳﺎﺳﻲ ﺩﺭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﺍﻣﺮﻱ ﺿﺮﻭﺭﻱ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﻣﻜﺎﻧﺎﺗﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺗﻮﺳﻌﻪﻳﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﺩﺭ ﺭﻭﻧﺪ ﺗﺼﻤﻴﻢﮔﻴﺮﻱﻫﺎﻱ ﻣﻬﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻛﻨﻔﺮﺍﻧﺲ ﻫﺎﻭﺍﻧﺎ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﻕ ﺳﻜﻮﺕ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺖ.
ﺑﺨﺶ ﺩﻭﻡ: ﭼﻬﺮﻩﻫﺎﻱ ﻛﻠﻴﺪﻱ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ
1- ﻳﻮﺯﻳﭗ ﺑﺮﻭﺯ ﺗﻴﺘﻮ
ﺍﻟﻒ- ﺟﺪﺍﻳﻲ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺎﻟﻴﻦ ﺩﺭ ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻲ ﺩﺷﻮﺍﺭ
ﺍﺧﺘﻼﻑﻫﺎ ﻭ ﺗﻨﺶﻫﺎ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺳﺘﺎﻟﻴﻦ ﺭﻫﺒﺮ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﻭ ﺗﻴﺘﻮ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺎﺭﺗﻴﺰﺍﻥ ﺳﺎﺑﻖ ﻭ ﺭﻫﺒﺮ ﻳﻮﮔﺴﻼﻭﻱ ﺳﺎﺑﻖ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ 1946 ﺑﻌﺪ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩﺍﻱ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺖ. ﺍﺳﺘﺎﻟﻴﻦ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺸﻮﺭ ﻧﻮﭘﺎﻱ ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﻲ ﺭﺍ ﺗﺤﺖ ﺳﻠﻄﻪ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺷﺪﻳﺪ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺖﻫﺎﻱ ﻳﻮﮔﺴﻼﻭﻱ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭ ﺷﺪ؛ ﻫﻤﺎﻥ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻼﻑ ﺩﻭﻟﺖﻫﺎﻱ ﺍﻗﻤﺎﺭﻱ ﺍﺭﻭﭘﺎﻱ ﺷﺮﻗﻲ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻛﺸﻮﺭﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺷﻐﺎﻟﮕﺮﺍﻥ ﻧﺎﺯﻱ ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻳﻮﮔﺴﻼﻭﻫﺎ ﻧﻤﻲﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺤﺖ ﺳﻠﻄﻪ ﻳﻚ ﻗﺪﺭﺕ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ. ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﺪﺍﻳﻲ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1948 ﻋﻠﻨﻲ ﺷﺪ، ﻳﻮﮔﺴﻼﻭﻱ ﺩﺭ ﻭﺿﻌﻴﺖ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺑﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺸﻮﺭ ﺩﺭ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺗﻨﺶﺁﻟﻮﺩ ﺑﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻠﻲ ﺑﺪﻭﻥ ﻳﻚ ﻣﺘﺤﺪ ﻗﻮﻱ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺍﻳﻦ ﻧﮕﺮﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﺰﻳﻨﻪﺍﻱ ﮔﺰﺍﻑ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ. ﺗﻴﺘﻮ ﺗﺎﺯﻩ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺟﻤﻊ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻧﮕﺮﺍﻧﻲﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ: «ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﺎﻗﺸﻪ ﺍﻣﺮﻱ ﮔﺬﺭﺍ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺟﺪﺍﻳﻲ ﻧﻬﺎﻳﻲ ﻭ ﻛﺎﻣﻞ ﺍﺯ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻨﺎﺳﺒﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻴﻦ ﺩﻭ ﻛﺸﻮﺭ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﻛﺎﻣﻼ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮﺩﻡ. ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﭼﺸﻢﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﭼﻨﺎﻥ ﺗﻴﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻣﻜﺎﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺮﻭﺝ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭﺿﻌﻴﺖ ﻧﻤﻲﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻴﭻ ﻭﻋﺪﻩﺍﻱ ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺩﺍﺩﻡ. ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻏﺮﺏ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﭼﻪ ﻭﺍﻛﻨﺸﻲ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲﺩﻫﺪ». ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻛﺎﺭﺷﻨﺎﺳﺎﻥ، ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻳﻮﮔﺴﻼﻭﻱ ﻭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺁﻥ ﺍﻣﺮﻱ ﻛﺎﻣﻼ ﻧﺎﻣﺤﺘﻤﻞ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲﺁﻣﺪ. ﺗﻨﻬﺎ ﺭﺍﻩ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﻬﺪﺍﺷﺘﻦ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺗﻴﺘﻮ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻠﺖﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭﻱ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻛﻨﻨﺪ.
ﺏ: ﻛﺎﺭﺁﻳﻲ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺳﻲ ﻳﻮﮔﺴﻼﻭﻱ
ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦﺭﻭ ﺗﻴﺘﻮ ﺩﺭ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺍﻭﻝ ﺗﻼﺵ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻏﺮﺏ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﻮﺩ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻧﻜﻪ ﻋﻀﻮﻳﺖ ﺩﺭ ﻧﺎﺗﻮ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﺪ. ﺯﻳﺮﺍ ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺎﻥﻫﺎﻳﻲ ﭼﻮﻥ ﻧﺎﺗﻮ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺖﻫﺎﻱ ﻳﻮﮔﺴﻼﻭﻱ ﮔﺰﻳﻨﻪ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺑﻲ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮﺩﮔﻲ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﺑﻮﺩ. ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻴﺘﻮ ﺩﺭ ﺧﻼﻝ ﺟﻨﮓﻫﺎﻱ ﺭﻫﺎﻳﻲﺑﺨﺶ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺣﺴﻨﻪﺍﻱ ﺑﺎ ﺑﺮﻳﺘﺎﻧﻴﺎ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻟﻨﺪﻥ ﺭﺍ ﺟﻠﺐ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﻪﺭﻓﺘﻪ ﺑﺎ ﺍﺑﺮﻗﺪﺭﺕ ﺿﺪ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻲ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﻨﺎﺳﺒﺎﺕ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ.
ﺭﻫﺒﺮ ﻳﻮﮔﺴﻼﻭﻱ ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﻼﺵﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻣﺸﺎﺑﻬﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺍﻓﺰﻭﺩ؛ ﻫﻤﺎﻥ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﻗﻄﺐ ﺑﺰﺭگ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺧﺮﺩ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺜﺎﻝ ﺗﻴﺘﻮ ﺷﺨﺼﺎ ﺑﺎ ﺭﻳﻴﺲﺟﻤﻬﻮﺭ ﺟﻮﺍﻥ ﻣﺼﺮ ﻳﻌﻨﻲ ﺟﻤﺎﻝ ﻋﺒﺪﺍﻟﻨﺎﺻﺮ ﺭﻭﺍﺑﻄﻲ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩﻫﺎﻱ ﺍﺭﺯﻧﺪﻩﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺤﻘﻖ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩﻫﺎﻳﺶ ﺟﻬﺖ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻳﻚ ﻣﺼﺮ ﺟﺪﻳﺪ ﺍﺭﺍﻳﻪ ﺩﺍﺩ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺗﻴﺘﻮ ﭼﻨﺪﻱ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻨﺎﺳﺒﺎﺕ ﻛﺸﻮﺭﺵ ﺑﺎ ﺑﻠﻮﻙ ﺷﺮﻕ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺳﺮﮔﺮﻓﺖ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﻣﺎﻧﻊ ﺁﻥ ﻧﺸﺪ ﻛﻪ ﻭﻱ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺍﻣﭙﺮﻳﺎﻟﻴﺴﺘﻲ ﺍﺗﺤﺎﺩ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﺪﻫﺪ. ﺗﻴﺘﻮ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺳﺮﻛﻮﺏ ﺑﻬﺎﺭ ﭘﺮﺍگ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲﺩﺍﺩ ﻭ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﺬﺍﻛﺮﺍﺗﻲ ﺑﺎ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺖﻫﺎﻱ ﺍﻳﺘﺎﻟﻴﺎ ﻭ ﺭﻫﺒﺮ ﺁﻧﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ «ﺗﻮﻟﻴﺎﺗﻲ» ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﭘﺎﻳﻲ ﺟﻨﺒﺸﻲ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻲ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺍﺯ ﻣﺴﻜﻮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻲﺩﺍﺩ. ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﭘﻲ ﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﺍﺟﻼﺱ ﺍﻓﺘﺘﺎﺡ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﺩﺭ ﺑﻠﮕﺮﺍﺩ ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ ﻳﻮﮔﺴﻼﻭﻱ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﺷﺪ.
2- ﺟﻮﺍﻫﺮ ﻟﻌﻞ ﻧﻬﺮﻭ
ﺍﻟﻒ-ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺸﻮﺭ«ﻏﻴﺮﻣﺘﻌﻬﺪ»
ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﭘﺮﻭﻓﺴﻮﺭ «ﻳﻮﺭﮔﻦ ﻟﻮﺕ»، ﻛﺎﺭﺷﻨﺎﺱ ﺍﺭﺷﺪ ﺍﻣﻮﺭ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺟﻨﻮﺏ ﺁﺳﻴﺎ، ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻢ ﺗﻴﺘﻮ ﺩﺭ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﻳﻮﮔﺴﻼﻭﻱ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺸﻮﺭ ﻏﻴﺮﻣﺘﻌﻬﺪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺛﺒﺖ ﻛﺮﺩ. ﺑﻲﺗﺮﺩﻳﺪ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩﻫﺎﻱ ﻣﺘﻔﺎﻭﺗﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﺗﻴﺘﻮ ﻧﻘﺶ ﺑﺰﺭگﺗﺮﻱ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﺍﻳﻔﺎ ﻛﺮﺩ ﻳﺎ ﻧﻬﺮﻭ، ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ ﻧﮕﺎﻩ ﺷﻮﺩ، ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﻧﻈﺮ ﭘﺮﻭﻓﺴﻮﺭ ﻟﻮﺕ ﺭﺍ ﺻﺤﻴﺢﺗﺮ ﺩﺍﻧﺴﺖ. ﻧﺨﺴﺖﻭﺯﻳﺮ ﻫﻨﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﻧﻬﺮﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1946 ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺧﺎﺭﺟﻲﺍﻱ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺍﺗﺨﺎﺫ ﻛﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺟﺪﺍﻳﻲ ﺗﻴﺘﻮ ﺍﺯ ﻣﺴﻜﻮ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻋﻤﻠﻲ ﺷﺪ. ﻧﻬﺮﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺳﺨﻨﺮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﻣﻠﺖ ﺍﻋﻼﻡ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺭﺩ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﻫﻨﺪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﺍﺻﻞ «ﻋﺪﻡ ﺗﻮﺍﺯﻥ» ﭘﻲﺭﻳﺰﻱ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻠﺖ ﻫﻨﺪ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﻨﮓﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺩﻭﺭ ﺑﺎﺷﺪ. ﻧﺨﺴﺖﻭﺯﻳﺮ ﻫﻨﺪ ﺍﻋﻼﻡ ﻛﺮﺩ ﺗﺼﻤﻴﻢﻫﺎ ﺩﺭ ﻋﺮﺻﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻮﺭﺩﻱ ﺍﺗﺨﺎﺫ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻧﻬﺮﻭ ﻫﻢ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﻭ ﻫﻢ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﺍﺯ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﻫﻨﺪ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻣﺎﻟﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻟﻐﺰﻳﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﺸﻮﺭ ﺑﻪ ﺑﻠﻮﻙ ﻣﺘﺨﺎﺻﻢ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﻱ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﺪﺑﻴﻨﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﺩﻫﻠﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ.
ﺏ: ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﻱ ﺍﺯ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﺩﻭ ﺍﺑﺮﻗﺪﺭﺕ
ﺟﻮﺍﻫﺮ ﻟﻌﻞ ﻧﻬﺮﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺤﺘﺎﻃﺎﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻮﺟﺒﺎﺕ ﻧﮕﺮﺍﻧﻲ ﺩﺍﻳﻤﻲ ﺩﻭ ﺍﺑﺮﻗﺪﺭﺕ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻧﺸﻮﺩ. ﺍﮔﺮ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﺍﺯ ﻫﻨﺪ ﺭﻭﻱ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﻬﺮﻭ ﭼﺎﺭﻩﺍﻱ ﺟﺰ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﻜﺲ ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﺸﺎﺑﻬﻲ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻫﻨﺪ ﻣﻲﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﻫﻨﺪ ﺭﺍ ﻣﺘﻬﻢ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻲ ﺭﺍ ﺍﺟﺮﺍ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﺍﺯ ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﺩﺳﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ﻧﻈﺎﻡ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ ﻳﺎﺩ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻬﺮﻭ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺑﻠﻮﻙ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲﺩﺍﺷﺖ ﺗﻼﺵ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﺭﻭﺍﺑﻄﻲ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻫﻨﺪ ﺭﺍ ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻣﺠﺮﻱ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺑﻴﻨﺎﺑﻴﻨﻲ ﺩﺭ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﻨﺪ. ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﻬﺮﻭ ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺜﺎﻝ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩﻱ ﺷﺨﺼﻲ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﺍﺭﺍﻳﻪ ﺩﺍﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻳﻚ ﺍﺯ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩﻫﺎﻱ ﺍﺭﺍﻳﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﺩﻭ ﺍﺑﺮﻗﺪﺭﺕ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺻﻠﺤﻲ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻛﻨﺪ. ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﻧﻬﺮﻭ ﻣﺒﻨﻲ ﺑﺮ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻳﻚ ﻛﺸﻮﺭ ﻓﺪﺭﺍﺗﻴﻮ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺧﻮﺩﻣﺨﺘﺎﺭ ﺍﺳﺮﺍﻳﻴﻠﻲ، ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺍﺑﺮﻗﺪﺭﺕﻫﺎ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﻧﺸﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﻮﺟﺒﺎﺕ ﺧﺸﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ. ﻧﻬﺮﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺑﺮﻟﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﻮﺿﻌﻲ ﺍﺗﺨﺎﺫ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻊ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻊ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻧﺒﻮﺩ. ﻧﻬﺮﻭ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ «ﺩﺳﺘﺮﺳﻲ ﺑﻪ ﺑﺮﻟﻴﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺴﻬﻴﻞ ﺷﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺴﻜﻮ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ».
ﺑﺨﺶ ﺳﻮﻡ: ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﻭ ﺟﻨﮓﻫﺎﻱ ﻣﻠﻲ ﺭﻫﺎﻳﻲﺑﺨﺶ
ﺍﺯ ﺁﻥﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﻃﺒﻖ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺧﻮﺩ ﺷﺨﺼﻴﺘﻲ ﻏﻴﺮﻧﻬﺎﺩﻱ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺣﻤﺎﻳﺖﻫﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﺍﺯ ﺟﻨﮓﻫﺎﻱ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺑﺨﺶ ﻣﻠﻲ ﺍﻇﻬﺎﺭﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﭼﺎﺭﭼﻮﺏﻫﺎﻱ ﺟﻨﺒﺶ ﺩﺭ ﺭﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﺭﺯﺩﺍﻳﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﻧﻘﺶ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺳﻮ ﺑﻪ ﻭﺯﻥ ﻭ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﻋﻀﻮ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻣﺴﺘﻌﻤﺮﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ (ﻣﺼﺮ، ﻫﻨﺪ، ﻛﻮﺑﺎ) ﻭ ﻓﺮﺁﻳﻨﺪﻱ ﺿﺪﺍﺳﺘﻌﻤﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻳﺎ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻳﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻮﮔﺴﻼﻭﻱ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻛﻮﺑﺎ ﻛﻪ ﺟﻨﮕﻲ ﺭﻫﺎﻳﻲﺑﺨﺶ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﻳﻲ، ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﻴﺰ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺍﺯ ﺟﻨﺒﺶﻫﺎ ﻭ ﺟﻨﮓﻫﺎﻱ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺑﺨﺶ ﺭﺍ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺍﺧﻼﻗﻲ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ، ﻭﻇﻴﻔﻪﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﺻﻮﻝ ﺩﻩﮔﺎﻧﻪ ﺑﺎﻧﺪﻭﻧﮓ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻪ ﺍﻋﻀﺎ ﻣﻘﺮﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﺻﻠﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ﺁﻥ ﻫﺮ ﻣﻠﺖ ﻭ ﻗﻮﻣﻴﺘﻲ ﺍﺯ ﺣﻖ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﭘﺎﻳﻪﮔﺬﺍﺭﺍﻥ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺻﻞ ﻧﻮﻋﻲ ﺧﺎﺻﻴﺖ ﺩﻭﻣﻴﻨﻮ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺸﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻮﺭﺩ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﺩ ﻣﻮﻇﻒ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﻨﺒﺶﻫﺎ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﻛﻤﻚ ﺑﺪﻫﺪ. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺮﺍﺗﮋﻱﻫﺎﻱ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﻏﻴﺮﻣﺘﻌﻬﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺴﺐ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻬﻢ ﺩﺳﺖ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺨﺴﺖ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﻏﻴﺮﻣﺘﻌﻬﺪ ﺩﺭ ﻛﺴﻮﺕ ﻳﻚ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﻧﻘﺶﻫﺎﻱ ﺍﺻﻠﻲ ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻭ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺑﺰﺭگ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺑﻮﺩ. ﻭ ﺩﻭﻡ ﺁﻧﻜﻪ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﻋﻀﻮ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﻣﺘﻌﺪﺩ ﺗﺼﻤﻴﻢﻫﺎﻳﻲ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﻭ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﭼﺎﺭﭼﻮﺏ ﺟﻨﺒﺶ ﺍﺗﺨﺎﺫ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺨﺶ ﺑﻌﺪﻱ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ.
ﺑﺨﺶ ﭼﻬﺎﺭﻡ: ﻧﻈﺮﻱ ﺍﺟﻤﺎﻟﻲ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﻱ ﺑﻪ ﻋﻤﻠﻜﺮﺩ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ
ﺁﻳﺎ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﻚ «ﻧﻴﺮﻭﻱ ﺳﻮﻡ» ﻣﻄﺮﺡ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﺳﺎﻝ 1961 ﺑﺎ ﻃﺮﺡﻫﺎ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﻫﺎﻱ ﺯﻳﺎﺩ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ ﺩﺭﺳﺖ 25 ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﻣﻲﺭﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻭ ﺳﻘﻮﻁ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺳﺪ. ﺑﻲﺗﺮﺩﻳﺪ ﺗﺤﻮﻻﺕ ﺑﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻠﻲ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻞ ﺳﻴﺎﺳﺖﻫﺎﻱ ﺗﻨﺶﺯﺩﺍﻳﻲ، ﺑﺤﺮﺍﻥ ﻧﻔﺖ ﻭ ﻓﺮﻭﭘﺎﺷﻲ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﺮﻟﻴﻦ ﺑﺤﺮﺍﻥﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﻋﻀﻮ ﺟﻨﺒﺶ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﻻﻳﻞ ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺗﻮﺿﻴﺤﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺸﻜﻼﺕ ﺩﺭﻭﻧﻲ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﻛﺎﺭﺁﻳﻲ ﻻﺯﻡ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻣﺸﻜﻼﺕ ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﺎﺳﻴﺲ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻤﻲ ﺍﻳﻔﺎ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺁﻏﺎﺯ ﮔﺴﺴﺖﻫﺎ ﺩﺭ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﺭﻳﺸﻪ ﺩﺭ ﻣﺸﻜﻼﺕ ﺩﺍﺧﻠﻲ ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﺩﺍﺷﺖ.
ﺍﺯ ﻳﻚ ﻃﺮﻑ ﻣﻨﺸﻮﺭ ﺑﺎﻧﺪﻭﻧﮓ ﻭ ﻋﺪﻡ ﺗﻀﻤﻴﻦ ﺍﺟﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻋﺪﻡ ﭘﺎﻳﺒﻨﺪﻱ ﺑﺮﺧﻲ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺟﻨﺒﺶ ﺑﻪ ﻣﻨﺸﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﻀﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﻮﺟﺒﺎﺕ ﺗﻀﻌﻴﻒ ﺟﻨﺒﺶ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺜﺎﻝ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﻋﺮﺍﻕ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺑﻴﻦ ﺩﻭ ﻛﺸﻮﺭ ﻋﻀﻮ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺎ ﻣﻨﺸﻮﺭﻱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻋﺮﺍﻕ ﺑﻪ ﺍﺟﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻣﺘﻌﻬﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺍﻳﻦ ﺟﻨﮓ ﻋﻤﻠﻜﺮﺩﻱ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﺁﻣﻴﺰ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺍﺭﺍﻳﻪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﻋﻀﻮ ﻣﻮﺛﺮ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺩﻫﺪ. ﺑﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﮕﺎﺭﻧﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺿﻌﻒ ﺟﻨﺒﺶ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻳﺸﻪ ﺩﺭ ﻓﻘﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻮﺟﺒﺎﺕ ﻧﻮﻋﻲ ﺑﺮﻭﻛﺮﺍﺳﻲ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻣﻲﺁﻭﺭﺩ ﺍﻣﺎ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﻗﻊ ﻟﺰﻭﻡ ﺑﻪ ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺗﻲ ﺳﺮﻳﻊﺗﺮ ﻭ ﻛﺎﺭﺁﻣﺪﺗﺮ ﺩﺳﺖ ﺑﺰﻧﺪ. ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﻲ ﻓﺰﺍﻳﻨﺪﻩ ﺑﺮﺧﻲ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺍﺑﺮﻗﺪﺭﺕ ﻧﻴﺰ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻗﺸﻪﺍﻱ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1970 ﺷﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﺁﻥ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﺪ.
ﺍﻧﺪﻭﻧﺰﻱ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﻛﻮﺩﺗﺎﻱ ﺳﻮﻫﺎﺭﺗﻮ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1976 ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻣﺘﺤﺪ ﺩﻭﻓﺎﻛﺘﻮﻱ ﺑﻠﻮﻙ ﻏﺮﺏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭﻛﻮﺑﺎ ﺍﺯﺳﺎﻝ 1970 ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﻲ ﺷﺪﻳﺪﻱ ﺑﻪ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﺩﺍﺷﺖ. ﻭ ﺟﺎﻟﺐ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻛﺸﻮﺭ ﺩﺭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻛﻨﻔﺮﺍﻧﺲ ﻫﺎﻭﺍﻧﺎ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1979 ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ ﻧﻘﺾ ﺍﺻﻮﻝ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﻔﻮﺫ ﻛﻼﻡ ﻭ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺗﻴﻚ ﺗﻴﺘﻮ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﺯ ﻳﻚ ﮔﺴﺴﺖ ﺑﺰﺭگ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1979 ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﻱ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ.
ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ 1980 ﺩﻳﻜﺘﺎﺗﻮﺭﻫﺎ ﻭ ﻣﺴﺘﺒﺪﻫﺎﻳﻲ ﭼﻮﻥ ﻣﻌﻤﺮ ﻗﺬﺍﻓﻲ ﻭ ﻛﻴﻢﺟﻮﻧﮓ ﺍﻳﻞ ﺍﺯ ﻛﻨﻔﺮﺍﻧﺲﻫﺎﻱ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﺑﻠﻨﺪﮔﻮﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻬﺪﻳﺪﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻋﻠﻴﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﺒﺸﻲ ﻛﻪ ﺭﺍﻩﺣﻞﻫﺎﻱ ﺻﻠﺢﺁﻣﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﻚ ﺍﺻﻞ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﻳﻚ ﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﺧﺴﺎﺭﺕ ﺟﺒﺮﺍﻥﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﻲﺁﻣﺪ. ﻗﺬﺍﻓﻲ ﺩﺭ ﻛﻨﻔﺮﺍﻧﺲ ﺣﺮﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺎﻧﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻧﺸﺴﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺳﺎﻧﻪﻫﺎﻱ ﺑﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻠﻲ ﺑﻪ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻟﻔﻈﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ. ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﺩﻫﻪ 80 ﺭﻫﺒﺮﺍﻥ ﻛﻠﻴﺪﻱ ﻭ ﻣﺴﺎﻟﻤﺖﺟﻮﻳﻲ ﭼﻮﻥ ﺟﻤﺎﻝ ﻋﺒﺪﺍﻟﻨﺎﺻﺮ، ﺟﻮﺍﻫﺮ ﻟﻌﻞ ﻧﻬﺮﻭ ﻭ ﻳﻮﺯﻳﭗ ﺑﺮﻭﺯ ﺗﻴﺘﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﻗﻮﺍﻡ ﻧﻜﺮﻭﻣﻪ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﻳﻚ ﻛﻮﺩﺗﺎ ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.
ﻭ ﺭﻫﺒﺮﺍﻥ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪﻩﺍﻱ ﭼﻮﻥ ﻓﻴﺪﻝﻛﺎﺳﺘﺮﻭ، ﺳﻮﻫﺎﺭﺗﻮ، ﺣﺴﻨﻲ ﻣﺒﺎﺭﻙ (ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﻲ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺑﻠﻮﻙ ﺷﺮﻕ ﻭ ﻏﺮﺏ) ﻛﺎﺭﺁﻳﻲ ﻻﺯﻡ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻳﻨﺪﻳﺮﺍ ﮔﺎﻧﺪﻱ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﻛﺎﻓﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﺍﻧﺪﻥ ﺧﻂ ﻣﺸﻲ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝﺧﻮﺍﻫﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺗﻲ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﻘﺸﻲ ﺍﺛﺮﮔﺬﺍﺭ ﺩﺭ ﺷﻜﻞﮔﻴﺮﻱ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺑﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻞ ﺍﻳﻔﺎ ﻛﺮﺩ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻓﺰﺍﻳﻨﺪﻩﺍﻱ ﻭﺯﻥ ﻭ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻋﻠﺖ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺎﻥﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﻣﺪ، ﻧﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺣﺎﺻﻞ ﺗﻨﺎﻗﺾﻫﺎﻱ ﺩﺭﻭﻧﻲ ﺟﻨﺒﺶ ﺑﻮﺩ. ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺁﻳﺎ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻘﺸﻲ ﻣﻬﻢ ﺭﺍ ﺍﻳﻔﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻳﺎ ﻧﻪ، ﺑﺴﺘﮕﻲ ﺑﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺳﺎﺯﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻓﺎﻳﻖ ﺁﻣﺪﻥ ﺑﺮ ﺷﻜﺎﻑﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻃﻲ 30ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺗﻮﺳﻌﻪﻳﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺗﺮﺟﻤﻪ: ﻣﺤﻤﺪﻋﻠﻲ ﻓﻴﺮﻭﺯﺁﺑﺎﺩﻱ
منبع: مجله پرشین ویکلی
بازدیدها: 0
