ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﺴﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺤﺮﺍﻥ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻛﻨﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻃﻤﻊ ﻭ ﻟﺠﺎﻡﮔﺴﻴﺨﺘﮕﻲ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺫﻫﺎﻥ ﻛﻤﻲ ﺭﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺑﻨﻴﺎﺩﻱ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺩﻫﺪ. ﺍﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﺩﻱ ﺑﺮ ﺧﻄﺎﺳﺖ. ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﺿﺪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻛﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻳﮋﻩ ﺍﻳﻦ ﺑﺤﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﻁﻫﺎﻱ ﺳﻴﺴﺘﻤﺎﺗﻴﻚ ﺩﭼﺎﺭﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﺗﺪﺍﻭﻡ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮﺩﻱ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲﺍﻧﺠﺎﻣﺪ.
ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﻣﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﺳﻨﮕﻴﻦﺗﺮﻳﻦ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﻧﮕﺮﺍﻧﻲﻫﺎ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺕ، ﮔﺰﺍﺭﺷﺎﺕ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ، ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﻭ ﻛﺘﺎﺏﻫﺎ ﻫﺮﺭﻭﺯﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻓﻮﺭ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺁﻟﻮﺩﻩﺳﺎﺯﻱ ﺑﻲﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﻣﺤﻴﻂ ﺯﻳﺴﺖ ﺗﻮﺳﻂ ﺷﺮﻛﺖﻫﺎ، ﺑﺎﻧﻜﺪﺍﺭﺍﻥ ﻓﺎﺳﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﺣﻘﻮﻕﻫﺎﻱ ﺁﻧﭽﻨﺎﻧﻲﺷﺎﻥ ﺑﺎﻧﻚﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻮﻝ ﻣﺎﻟﻴﺎﺕﺩﻫﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻴﺰ ﻛﺎﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﻗﺖ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻴﮕﺎﺭﻱ ﻛﺸﺎﻧﺪﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﻣﻲﺩﻫﻨﺪ.
ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﭼﮕﻮﻧﮕﻲ ﺍﻳﻦ ﺳﻮءﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩﻫﺎﻱ ﻫﻮﻟﻨﺎﻙ ﻳﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺷﻜﺴﺖ ﻭﺳﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻧﻜﺘﻪ ﺍﺳﺎﺳﻲ ﻭﺟﻮﺩ ﺣﺪ ﻭ ﺣﺪﻭﺩﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﻲﺭﻭﻧﺪ.
ﻫﺪﻑ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺪﺍﻝ ﺑﺎ ﺯﻳﺎﺩﻩﺭﻭﻱﻫﺎ ﻭ ﺑﺴﻂ ﻭ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﻧﻈﺎﺭﺕ ﻭ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﺩﻣﻮﻛﺮﺍﺗﻴﻚ ﺑﺮ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻮﺷﻜﺎﻓﻲ ﻭ ﻓﺸﺎﺭ ﺭﺳﺎﻧﻪﻫﺎ، ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻭ ﺗﻔﺤﺺﻫﺎﻱ ﭘﺎﺭﻟﻤﺎﻧﻲ، ﻭﺿﻊ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﺳﺨﺖﺗﺮ ﻭ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﻭ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﺩﺭ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺕ ﭘﻠﻴﺴﻲ ﻣﻲﻧﺎﻣﺪ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﭼﻬﺮﻩ ﻣﺮﺩﻡﺳﺎﻻﺭﺍﻧﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺎﻥ ﻫﻴﭻﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺳﻮﺍﻝ ﻧﻤﻲﺭﻭﺩ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﺩﻭﻟﺖﻫﺎﻱ ﺑﻮﺭژﻭﺍﺯﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ ﻣﺪﺭﻥ ﻣﺒﺘﻨﻲ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ. ﺑﻘﺎﻱ ﻋﻤﺮﮔﺎﻭ ﻣﻘﺪﺳﻲ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﺍﻓﺮﺍﻃﻲﺗﺮﻳﻦ ﻣﻨﺘﻘﺪﻳﻦ ﺍﺯ ﺟﻨﺒﺶ ﺍﺷﻐﺎﻝ ﻭﺍﻝ ﺍﺳﺘﺮﻳﺖ ﺗﺎ ﻛﻨﮕﺮﻩ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥﻫﺎﻱ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺪﻧﻲ- ﺩﺑﻠﻴﻮ. ﺍﺱ. ﺍﻑ.- ﻧﻴﺰ ﺟﺮﺍﺕ ﻭﺟﺴﺎﺭﺕ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺗﻌﺠﺒﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺗﺼﻮﺭﺍﺕ ﺧﻮﺷﺒﻴﻨﺎﻧﻪ ﭼﭙﮕﺮﺍﻫﺎ ﻣﺒﻨﻲ ﺑﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺑﺤﺮﺍﻥ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻣﻘﻄﻌﻲ ﺗﺎﻣﻞﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰ ﻳﺎ ﺑﻴﺪﺍﺭﻱ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺭﻭﻳﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻛﻮﺗﻪﺑﻴﻨﻲ ﻭ ﺧﻴﺎﻟﺒﺎﻓﻲ ﺧﻄﺮﻧﺎﻙ ﻣﻨﺠﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺳﺎﻝ 2011 ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻴﺎﻟﺒﺎﻓﻲﻫﺎﻱ ﺧﻄﺮﻧﺎﻙ ﺑﻮﺩ: ﺗﻮﻫﻢ ﺍﺣﻴﺎﻱ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺭﻫﺎﻳﻲﺑﺨﺸﻲ ﺭﺍﺩﻳﻜﺎﻝ ﺩﺭ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺟﻬﺎﻥ.
ﺍﻣﺎ ﭘﺲ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺖ ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺩﻟﻴﻠﻲ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺪﺍﺭﻱ ﭼﻘﺪﺭ ﺷﻜﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﻧﺎﻣﻨﺴﺠﻢ ﺑﻮﺩ، ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺷﺪ.
ﺷﻮﺭ ﻭ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻫﺎﻱ ﻋﺮﺑﻲ ﺑﺎ ﺗﻮﺍﻓﻖﻫﺎﻱ ﭘﺸﺖ ﭘﺮﺩﻩ ﻓﺮﻭ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺟﻨﺒﺶ ﺍﺷﻐﺎﻝ ﻭﺍﻝﺍﺳﺘﺮﻳﺖ ﺑﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺷﺘﺎﺑﺶ ﺑﻪ ﻭﺿﻌﻴﺘﻲ ﺷﺒﻴﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﭘﺎﻛﺴﺎﺯﻱ ژﻭﻛﻮﺗﻲ ﭘﺎﺭﻙ ﻧﻴﻮﻳﻮﺭﻙ ﺗﻮﺳﻂ ﭘﻠﻴﺲ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺍﺟﺒﺎﺭﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺷﻐﺎﻝﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ.
ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﺸﺎﺑﻬﻲ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ: ﻣﺎﺋﻮﻳﻴﺴﺖﻫﺎﻱ ﻧﭙﺎﻝ ﺑﺎ ﻭﺍﻛﻨﺶ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻱ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﺑﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻨﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﻧﺪ. ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﻮﻟﻴﻮﺍﺭﻱﻫﺎﻱ ﻭﻧﺰﻭﺋﻼ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺳﻘﻮﻁ ﺑﻪ ﻗﻬﻘﺮﺍ ﻭ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﻳﻚ ﭘﻮﭘﻮﻟﻴﺴﻢ ﺧﺎﺹ ﺭﻫﺒﺮﺍﻥ ﻛﺎﺭﻳﺰﻣﺎﺗﻴﻚ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎﻱ ﻻﺗﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﺑﺨﺶﺗﺮﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﺟﻨﺒﺶ ﺿﺪ ﺭﻳﺎﺿﺖ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻳﻮﻧﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺷﻜﺴﺖ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﻲ ﺣﺰﺏ ﭼﭙﮕﺮﺍﻱ «ﺳﻴﺮﺯﺍ» ﺍﻧﺮژﻱﺍﺵ ﺭﺍ ﺍﺯﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻛﻨﻮﻥ ﭘﺮﻭﺍﺿﺢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺑﺤﺮﺍﻥ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻧﻪ ﺧﻴﺰﺵ ﭼﭗ ﺭﺍﺩﻳﻜﺎﻝ ﺑﻠﻜﻪ ﭘﻮﭘﻮﻟﻴﺴﻢ ﻧﮋﺍﺩﭘﺮﺳﺘﺎﻧﻪ، ﺟﻨﮓﻫﺎﻱ ﺑﻴﺸﺘﺮ، ﻓﻘﺮ ﻓﺰﺍﻳﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﺿﻌﻴﻒﺗﺮﻳﻦ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﻭ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﺷﻜﺎﻑ ﻣﻴﺎﻥ ﻓﻘﻴﺮ ﻭ ﻏﻨﻲ ﺍﺳﺖ. ﺑﺎ ﺑﺮﻭﺯ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺤﺮﺍﻥﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺑﺮﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﺁﺳﻮﺩﮔﻲ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺍﺻﻠﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺎﻳﺤﺘﺎﺝ ﺍﺻﻠﻲ ﺯﻧﺪﮔﻲﺷﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻭﺍﻛﻨﺶ ﺧﻮﺩﺟﻮﺵ ﻧﻪ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻭﺣﺸﺘﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺘﺪﺍﻳﻲﺗﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﻏﺬﺍ ﻭ ﺳﺮﭘﻨﺎﻩ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ ﺍﻳﺪﺋﻮﻟﻮژﻱ ﺣﺎﻛﻢ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﻔﺮﻭﺿﺎﺗﺶ ﺷﻚ ﻭ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﺭﻭﺍ ﻧﻤﻲﺩﺍﺭﺩ، ﺑﻠﻜﻪ ﺣﺘﻲ ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮﻱ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺗﺎﻛﻴﺪ ﻭ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻣﻲﻭﺭﺯﺩ.
ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺳﻮﺍﻝ ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ: ﺁﻳﺎ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺮﻭﺯ ﺷﺮﺍﻳﻄﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻓﺮﺍﻃﻲﺗﺮ ﺷﺪﻥ ﻛﺎﭘﻴﺘﺎﻟﻴﺴﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟
ﻓﻴﻠﺴﻮﻑ ﺁﻟﻤﺎﻧﻲ ﭘﻴﺘﺮ ﺍﺷﻼﺗﺮﺩﺍﻳﻚ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻳﻚ ﺁﺩﻡ ﺯﻧﺪﻩ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﺯ ﺣﺎﻻ ﺗﺎ ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻳﻚ ﺑﻨﺎﻱ ﻳﺎﺩﺑﻮﺩ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﻨﻨﺪ «ﻟﻲ ﻛﻮﺍﻥ ﻳﻴﻮ» ﺭﻫﺒﺮ ﺳﻨﮕﺎﭘﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﺍﻗﺘﺪﺍﺭﮔﺮﺍﻳﻲ ﻭﺻﻠﺖ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﻭﺑﺎﻋﺚ ﺍﺭﺗﻘﺎﻱ ﺁﻥ ﺷﻮﺩ؛ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻣﻜﺎﻧﻴﺴﻤﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﺑﻪ «ﺍﺭﺯﺵﻫﺎﻱ ﺁﺳﻴﺎﻳﻲ» ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﻭﻳﺮﻭﺱ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ ﺍﻗﺘﺪﺍﺭﮔﺮﺍ ﻳﻘﻴﻨﺎ ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﻛﺠﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﭼﻴﻦ ﺷﻴﻮﻉ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ.
ﺗﺤﻠﻴﻠﮕﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻧﻔﺠﺎﺭﻛﻨﻮﻧﻲ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ ﺩﺭ ﭼﻴﻦ ﺍﻏﻠﺐ ﻣﻲﭘﺮﺳﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻣﺮﺩﻡﺳﺎﻻﺭﻱ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﻼﺯﻣﻪ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻭ ﺫﺍﺗﻲ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺸﻮﺭ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ؟ ﻭ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩﻡﺳﺎﻻﺭﻱ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻧﺮﺳﺪ ﻭ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ ﺍﻗﺘﺪﺍﺭﮔﺮﺍﻱ ﭼﻴﻦ ﻧﻪ ﻳﻚ ﺗﻮﻗﻒ ﺩﺭ ﺩﻣﻮﻛﺮﺍﺳﻲﮔﺮﺍﻳﻲ ﺑﻪ ﺷﻴﻮﻩ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﻠﻜﻪ ﻭﺿﻌﻴﺖ ﻧﻬﺎﻳﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺁﻥ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺷﻮﻧﺪ؟
ﻟﺌﻮﻥ ﺗﺮﻭﺗﺴﻜﻲ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺗﺰﺍﺭﻳﺴﻢ ﺭﻭﺳﻴﻪ ﺭﺍ «ﺗﻠﻔﻴﻖ ﻭﺣﺸﻴﺎﻧﻪ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺁﺳﻴﺎﻳﻲ ﻭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺑﻮﺭﺱ ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﻲ» ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺩﺭ ﭼﻴﻦ ﻣﺼﺪﺍﻕ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺑﺎﺯﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﺪﻝ ﭼﻴﻨﻲ ﺍﻳﻦ ﺗﻠﻔﻴﻖ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ ﻳﻚ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎ ﺛﺒﺎﺕﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﺪﻝ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ ﺩﻣﻮﻛﺮﺍﺗﻴﻜﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻟﻄﺒﻊ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﻏﺮﺑﻲ ﻧﻈﺎﺭﻩﮔﺮ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻩﺍﻳﻢ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﮔﺮ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻲ ﭼﭗ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﻳﻚ ﺁﻟﺘﺮﻧﺎﺗﻴﻮ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ، ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺍﺻﻠﻲ ﺑﺤﺮﺍﻥ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻧﻪ ﻛﺎﭘﻴﺘﺎﻟﻴﺴﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﻜﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺷﻜﻞ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﻓﺮﺍﮔﻴﺮﺗﺮ ﻭ ﻣﺨﺮﺏﺗﺮ ﺍﺳﺖ، ﺑﻠﻜﻪ ﺩﻣﻮﻛﺮﺍﺳﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.
ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﺮﻭﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﺤﺮﺍﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﺟﻨﺎﺡ ﭼﭗ ﺭﺍ ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻦ ﺑﺤﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﺭﻭﻱ ﺻﺤﻨﻪ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺭﺍﻩﺣﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻜﺴﺖ ﻛﺎﭘﻴﺘﺎﻟﻴﺴﻢ، ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ ﻣﻀﺎﻋﻒ ﺍﺳﺖ.
ﻣﻨﺒﻊ: ﻓﺎﺭﻳﻦ ﭘﺎﻟﻴﺴﻲ
نویسنده:ﺍﺳﻼﻭﻱ ژﻳﮋﻙ
ﺗﺮﺟﻤﻪ: ﺍﻳﺮﺝ ﺟﻮﺩﺕ
بازدیدها: 0
