بیمه (Insurance) سازوکاری است که طی آن یک بیمه‌گر، بنا به ملاحظاتی تعهد می‌کند که زیان احتمالی یک بیمه‌گذار را در صورت وقوع یک حادثه در یک دوره زمانی خاص، جبران نماید و یا خدمات مشخصی را به وی ارائه دهد. بنابراین، بیمه یکی از روشهای مقابله با ریسک است.
طی یک قرارداد بیمه، ریسک مشخصی از یک طرف قرارداد (که بیمه‌گذار نامیده می‌شود) به طرف دیگر (که بیمه‌گر نامیده می‌شود) منتقل می‌گردد. بنا به تعریف، بیمه‌گر شخصی حقوقی است که در مقابل دریافت حق بیمه از بیمه‌گذار، جبران خسارت و یا پرداخت مبلغ مشخصی را در صورت بروز حادثه تعهد می‌کند. در مقابل، بیمه‌گذار شخصی حقیقی یا حقوقی است که با پرداخت حق بیمه، جان، مال یا مسوولیت خود یا دیگری را تحت پوشش بیمه قرار میدهد.
به موجب قانون بیمه ایران، بیمه عبارت است از قراردادی که به موجب آن یک طرف (بیمه گر) تعهد می‌کند در ازای پرداخت وجه یا وجوهی از طرف دیگر (بیمه گذار) در صورت وقوع یا بروز حادثه خسارت وارده بر او را جبران نموده یا وجه معینی را بپردازد. متعهد را بیمه گر، طرف تعهد را بیمه گذار و وجهی را که بیمه گذار به بیمه‌گر می‌پردازد حق بیمه و آنچه را که بیمه می‌شود موضوع بیمه نامند.
تاریخچه
ریشه‌های تاریخی پیدایش
به طور حتم، اولین دستاوردهای انسان در صنعت بیمه، توسط دریانوردان و بازرگانان دریایی به دست آمده است. یکی از اولین صورت‌های پیدایش بیمه را می‌توان به بازرگانان چینی نسبت داد. آنها دریافته بودند که احتمال غرق یا مورد دستبرد واقع شدن همه قایق‌ها و کشتی‌هایی که در یک روز در یک بندر تردد می‌کنند، بسیار کم است. بنابراین برای جلوگیری از خطر نابودی همه سرمایه، بار و کالایشان را در چند کشتی و قایق مختلف بارگیری می‌کردند.
بازرگانان فنیقی و بابلی، صورت پیشرفته‌تری از بیمه را آموخته بودند؛ آنها برای تامین هزینه کالا و کشتی، وام دریافت می‌کردند. بهره وام دریافتی این بازرگانان بیشتر از حد معمول بود و در صورتی که کشتی بازرگان در دریا دچار توفان یا دستبرد دزدان دریایی واقع می‌شد، وام دریافتی بازرگان بخشیده می‌شد و به عبارت دیگر ریسک بروز حوادث غیرمترقبه برای کشتی را وام‌دهنده تقبل می‌کرد. اختلاف بهره وام پرداختی به سفرهای دریایی و وام‌های معمولی در آن دوران را می‌توان یکی از صورت‌های اولیه حق بیمه در تمدن‌های باستان تلقی نمود.
این سازوکار بعدها به یونان و در قرون وسطی به ایتالیا رفت و به روشی مرسوم برای مبادلات دریایی در بندرهای مختلف ایتالیا مانند ونیز، لمباردی و جنوآ مبدل شد. قدیمی‌ترین گزارش مکتوبی که از قراردادهای بیمه دریایی وجود دارد نیز مربوط به یک کشتی ایتالیایی است که در سال ۱۳۴۷ میلادی در جنوآ به ثبت رسیده است.
ظهور بیمه در شکل امروزی
در ابتدای قرن هفدهم میلادی، بازرگانان و کشتی‌داران انگلیسی پیمانی را پایه‌گذاری کردند که می‌توان آن را اولین شکل از بیمه امروزی دانست. آنها در کافه‌ای در لندن به نام لویدز گرد هم آمدند و با یکدیگر قرارداد کردند تا در سود و زیان سفرهای دریایی با یکدیگر سهیم باشند. در حقیقت آنها شرکت بیمه لویدز را پایه‌گذاری نمودند که امروزه نیز به عنوان یکی از بزرگترین شرکتهای فعال در صنعت بیمه شناخته می‌شود.
در سال ۱۶۶۶ میلادی پس از آتش‌سوزی بزرگ لندن، مسوولان و سرمایه‌داران شهر لندن در کافه لویدز گرد هم جمع شدند تا علت وقوع چنین حادثه‌ای را ریشه‌یابی کنند و مانع از تکرار آن در آینده شوند. یکی از راه‌هایی که مورد تصویب آنها قرار گرفت،تقسیم کردن خسارتهای سنگین بین تعداد زیادی از مردم بود. بدین ترتیب، بیمه آتش‌سوزی بعد از بیمه حمل و نقل دریایی به عنوان دومین رشته بیمه در جهان مدرن متولد شد.
نخستین رشته بیمه که وارد ایالات متحده آمریکا شد، بیمه آتش‌سوزی بود. شهرهای کوچک در این کشور خانه‌هایی از جنس چوب داشتند و تجهیزات اطفای حریق در این شهرها به اندازه کافی وجود نداشت. نخستین شرکت بیمه در آمریکا، یک انجمن تعاونی بود که در سال ۱۷۳۵ میلادی در شهر چارلستون در ایالت فلوریدای جنوبی تاسیس شد. اما این شرکت شش سال بعد، در سال ۱۷۴۱ به دلیل بروز آتش‌سوزی بزرگ در چارلستون، ورشکسته شد. در سال ۱۷۵۲ نیز شرکت بیمه دیگری با نام P.C.I.H.L.F با اقتباس از شرکتهای بیمه اروپایی توسط بنجامین فرانکلین تاسیس شد که این شرکت نیز به دلیل فعالیت شرکتهای رقیبی که پس از آن در آمریکا شروع به کار کردند، در سال ۱۷۷۰ به فعالیت خود خاتمه داد.
انواع بیمه
در یک تقسیم‌بندی کلی، بیمه به دو دسته بیمه‌های اجتماعی و بیمه‌های بازرگانی تقسیم‌بندی می‌شود. بیمه‌های اجتماعی، عمدتا بیمه‌های اجباری و ناشی از قانون هستند و مشخصه آنها این است که شخص دیگری (مانند کارفرما) در پرداخت بخش زیادی از حق بیمه مشارکت دارد. در بیمه‌های اجتماعی، حق بیمه به‌صورت درصدی از دستمزد تعیین می‌شود؛ در حالی که در بیمه‌های بازرگانی حق بیمه متناسب با ریسک تعیین می‌شود.
در مورد بیمه‌های بازرگانی، تقسیم‌بندی‌های مختلفی وجود دارد. برخی از روشهای تقسیم‌بندی انواع بیمه از این قرار است:
بیمه‌های دریایی در مقابل بیمه‌های غیردریایی
بیمه‌های اموال در مقابل بیمه‌های اشخاص
بیمه‌های زندگی در مقابل بیمه‌های غیرزندگی
صرف‌نظر از تقسیم‌بندی کلی، رشته‌های مختلف بیمه کمابیش با تعاریف مشابهی توسط شرکتهای بیمه در کشورهای مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرد. بنابراین می‌توان انواع بیمه‌های بازرگانی را بر اساس رشته تقسیم‌بندی نمود.
بیمه آتش‌سوزی
بیمه آتش‌سوزی، رشته‌ای از بیمه است که بیمه‌گر طی آن در قبال دریافت حق بیمه، جبران خسارتهای وارد شده بر ساختمان‌ها و دارایی‌های بیمه‌گزار در اثر آتش‌سوزی و صاعقه را تعهد می‌نماید. همچنین بیمه اتش سوزی پوشش های تبعی همچون سیل زلزله ،طوفان وتگرگ و سرقت نیز تحت پوشش قرار میدهد
بیمه حمل و نقل
بیمه حمل و نقل کالا، بیمه‌ای است که به‌موجب آن، بیمه‌گر متعهد می‌شود چنانچه کالا در هنگام جابجایی از بین برود و یا دچار خسارتی شود، زیان وارده را جبران نماید.
بیمه عمر
بیمه عمر، نوعی از بیمه است که بر اساس آن بیمه‌گذار طی مدت معینی حق بیمه پرداخت می‌کند و در عوض، بیمه‌گر متعهد می‌شود که در صورت فوت بیمه‌شده، ابتلا به بیماری‌های خاص و یا زنده ماندن، مبلغ معینی را به صورت یکجا و یا به صورت مستمری، به بیمه‌گذار، بیمه‌شده یا فرد تعیین شده از سوی وی پرداخت نماید.
بیمه حوادث
بیمه حوادث، به مجموعه گسترده ای از بیمه‌نامه‌های فردی یا گروهی اطلاق می‌شود که طی آن افراد بیمه شده در مقابل بروز حوادث مختلفی از جمله تصادف، سقوط و غیره بیمه می‌شوند. منظور از حادثه، اتفاقات غیرعمدی و غیر قابل پیش‌بینی‌است. خسارت پرداختی از سوی بیمه‌گر به بیمه شده ممکن است به صورت پوشش فوت، غرامت نقص عضو، هزینه‌های پزشکی، حقوق از کار افتادگی و مواردی از این دست باشد.
بیمه بدنه اتومبیل
در قرارداد بیمه بدنه اتومبیل، بیمه‌گر متعهد می‌شود خسارتهایی را که بر اثر حوادث، تصادف، آتش‌سوزی یا دزدی به وسیله نقلیه موتوری وارد می‌شود، جبران نماید.
بیمه شخص ثالث
نام دقیق این نوع از بیمه، بیمه مسوولیت مدنی دارندگان وسایل نقلیه موتوری در مقابل اشخاص ثالث است و خسارتهای مرتبط با اشخاص ثالث را پوشش میدهد. منظور از شخص ثالث، فردی است که در اثر وقوع حوادث مرتبط با وسایل نقلیه موتوری (مانند خودرو یا موتورسیکلت) آسیب می‌بیند؛ اعم از این که در داخل یا خارج از وسیله نقلیه باشند.
بیمه درمان
موضوع بیمه درمان، تامین و جبران هزینه‌های درمان، اعم از درمان سرپایی یا بستری است. علت هزینه ممکن است بروز بیماری یا حادثه باشد. یکی از پوشش‌های متداول بیمه درمان، بیمه تکمیلی درمان است که هزینه‌ّای مازاد بر تعرفه‌های بیمه‌های اجتماعی (مانند خدمات درمانی یا تامین اجتماعی) را پوشش میدهد.
بیمه کشتی
بیمه کشتی یا بیمه دریایی، نوعی از پوشش بیمه است که خطرهای مرتبط با حمل و نقل دریایی را پوشش میدهد. این خطرات شامل بدنه کشتی، محموله، مسوولیت و ناحیه درون دریا است. این نوع بیمه سهم اندکی از بازار را دارا می‌باشد و تنها در حدود دو درصد از بیمه‌های غیرعمر در دنیا به این نوع بیمه‌نامه اختصاص دارد.
بیمه هواپیما
بیمه مهندسی
بیمه پول
پول یکی از دارایی‌های پرریسک است. اسکناس، سکه، چک بانکی و تمبرهای مالیاتی وجوهی از پول هستند که می‌توان آنها را تحت پوشش این نوع از بیمه‌نامه درآورد. با استفاده از این بیمه‌نامه، بیمه‌گر خسارتهای وارده به مالک پول را در اثر بروز خطراتی مانند انفجار، آتش‌سوزی، صاعقه، سرقت و غیره جبران می‌نماید. به‌طور کلی، دو نوع پوشش بیمه‌ای پول وجود دارد که عبارتند از: بیمه پول در گردش و بیمه پول در صندوق.
بیمه مسوولیت
بیمه مسوولیت مدنی (Liability Insurance) دارای تنوع بسیار زیادی است و به تناسب کسب و کارها و فعالیت‌های متنوعی که در جامعه وجود دارد، رشته‌ها و زیررشته‌های مختلفی از این نوع بیمه نیز ایجاد شده است. مهمترین تضمین بیمه‌گر در این نوع از بیمه، جبران خسارتهای مالی و جانی در حوزه مسوولیت‌های مدنی بیمه‌گذار می‌باشد.
اصول بیمه
با توجه به خاص بودن قراردادهای بیمه، هر یک از طرفین قرارداد، اعم از بیمه‌گر و بیمه‌گذار ملزم به ایفای تعهداتی هستند که از آنها با نام اصول حاکم بر قراردادهای بیمه یاد می‌شود.
با توجه به تفاوت‌هایی که در رشته‌های مختلف بیمه وجود دارد، قراردادهای مختلف بیمه، از اصول و ضابطه‌های مختلفی پیروی می‌کنند. به طور کلی، اصل حسن نیت و اصل نفع بیمه‌پذیر در مورد همه رشته‌های بیمه مصداق دارد؛ درحالی‌که اصل غرامت و اصل جانشینی در بیمه‌های اموال مورد استناد است. در بیمه‌های مسوولیت، اگرچه اصل غرامت حاکم است اما اصل جانشینی مورد استناد قرار نمی‌گیرد. در عین حال، با توجه به این که ارزش انسان قابل محاسبه با پول نیست، این دو اصل در قراردادهای بیمه‌های اشخاص و به‌ویژه بیمه‌های عمر و حوادث قابل طرح نیست.
اصل حسن نیت
حسن نیت (Good Faith)، از عوامل اساسی حاکم بر قراردادهای بیمه است که هم برای بیمه‌گر و هم برای بیمه‌گذار می‌بایست رعایت شود. از یک سو، بیمه‌گذار موظف است که در زمان عقد قرارداد، کلیه اطلاعاتی را که در خصوص مورد بیمه دارد در کمال صداقت و درستی ابراز نماید؛ به طوری که بیمه‌گر بتواند ریسک موجود را به درستی ارزیابی نماید. از سوی دیگر، بیمه‌گر موظف است کلیه تعهدات خود را به صورت شفاف بیان کند و عوامل موثر بر پرداخت خسارت در زمان وقوع حادثه را روشن نماید. در صورتی که هر یک از طرفین از این اصل تخطی نمایند، طرف مقابل می‌تواند نسبت به فسخ قرارداد اقدام نماید.
اصل غرامت
به موجب اصل غرامت (Principle of Indemnity)، غرامت (خسارت پرداختی به بیمه‌گذار در صورت بروز حادثه) نباید به عنوان منبع درآمد برای بیمه‌گذار درآید. چرا که در غیر این صورت، مردم به ایجاد خسارتهای عمدی ترغیب می‌شوند. بنابراین بیمه‌گذار در هنگام خسارت باید موارد زیر را به اثبات برساند:
- برای مورد بیمه حادثه اتفاق افتاده است.
- حادثه موضوع بیمه موجب بروز خسارت شده است.
- بین وقوع حادثه و خسارت وارد شده، رابطه علیت وجود دارد.
- مورد بیمه در زمان وقوع حادثه موجودیت داشته و واجد ارزش تعیین شده بوده است.
اصل نفع بیمه‌پذیر
بر اساس این اصل، کسی محق به دریافت خسارت می‌باشد که ذیفنع مال باشد. به ابن ترتیب کسی نمی‌تواند اموال شخص دیگری را بیمه کند و در صورت وقوع حادثه غرامت دریافت نماید. همچنین در صورتی که بعد از عقد قرارداد، مالک مورد بیمه آن را به شخص دیگری واگذار کرده باشد (مثلا آن را فروخته باشد)، نفع بیمه‌گذار قطع شده است.
اصل جانشینی
اصل جانشینی (Subrogation Principle) به تمایل بیمه‌گذار برای دریافت خسارت در اسرع وقت می‌پردازد. در بسیاری از موارد، علت بروز حادثه یا وقوع خسارت، کوتاهی یا تقصیری است که از جانب اشخاص دیگر رخ میدهد. در این شرایط، بیمه‌گر، می‌بایست خسارت وارد شده را به بیمه‌گذار بپردازد و در مقابل، حق بیمه‌گذار برای پبگرد عامل و مسوول حادثه را به صورت وکالتنامه از بیمه‌گذار دریافت نماید. به این ترتیب، بیمه‌گر به جای بیمه‌گذار حق مراجعه به مراجع قضایی و مطالبه خسارت از مقصر حادثه را خواهد داشت. طبعا در این شرایط، بیمه‌گذار نمی‌تواند انتظار جبران دوباره خسارت را داشته باشد و خسارت بازیافت شده، حق بیمه‌گر خواهد بود.
اصل تعدد بیمه
تعدد بیمه یعنی این که برای بیمه یک شیء، چند قرارداد بیمه وجود داشته باشد. تعدد بیمه، لزوما باعث باطل شدن قراردادهای بیمه نمی‌شود و در صورتی که شرایط زیر برقرار باشد، می‌تواند بر خلاف اصل غرامت باشد:
جمع مبالغ بیمه شده، از ارزش واقعی شیء بیمه شده بیشتر باشد: مانعی وجود ندارد که یک بیمه‌گذار برای بیمه یک دارایی به بیمه‌گرهای مختلفی مراجعه کند؛ مشروط بر آن که جمه مبالغ بیمه شده از ارزش آن دارایی تجاوز نکند.
شخص منتفع از همه بیمه‌نامه‌ها یک نفر باشد: در صورتی که افراد مختلفی ذی‌نفع یک دارایی باشند، هر یک از آنها می‌توانند نسبت به بیمه آن اقدام نمایند. اما باید توجه داشت که در صورت بروز حادثه، تنها شخصی که در آن زمان ذی‌نفع بوده است محق به دریافت خسارت است.
خطرهای بیمه شده در همه بیمه‌نامه‌ها یکسان یاشد: در صورتی که یک دارایی، در مقابل خطرات مختلفی بیمه شده باشد، اشکالی متوجه قرارداد بیمه نیست.
اصل داوری
اصل داوری (Arbitration)، به تمایل بیمه‌گر برای حل اختلاف نظر از طریق داوری توسط متخصصان بیمه اشاره دارد. بیمه گر و بیمه گذار در صورت بروز هر گونه اختلاف، به‌ویژه از لحاظ فنی، ترجیح می‌دهند که با توافق و سازش مساله را حل کنند. طرفین قرارداد به‌ویژه بیمه گر، به طرح دعوا در دادگاه علاقه‌ای ندارند، زیرا مراحل رسیدگی طولانی است و به اعتبار و حسن شهرت شرکت بیمه نیز ممکن است لطمه وارد شود. شرایط داوری در شرایط بیمه‌نامه درج می‌شود.
اصل علت نزدیک
موضوع اصل علت نزدیک (Principle of Proximate Cause)، خسارتهایی است که در اثر علت‌های مختلف و به‌هم‌پیوسته به‌وجود می‌آید، اما همه آن حوادث تحت پوشش بیمه‌نامه نیست. حال، باید بررسی نمود که خسارت، در اثر کدام علت به‌وجود آمده‌است. اگر آن علت تحت پوشش بیمه باشد، خسارت قابل پرداخت است. اما اگر عامل دیگری علت اصلی و بلافصل خسارت باشد، بیمه‌گر تعهدی به پرداخت خسارت ندارد. مثلا هرگاه در خانه‌ای که تحت پوشش بیمه آتش‌سوزی است اما تحت پوشش بیمه ترکیدگی لوله نیست، آتش‌سوزی رخ دهد و لوله آب نیز به همین دلیل دچار ترکیدگی شود، بیمه‌گر آتش‌سوزی وظیفه پرداخت خسارتهای ناشی از ترکیدگی را نیز بر عهده خواهد داشت. اما اگر لوله در اثر علت دیگری (مثلا یخ‌زدگی) بترکد، بیمه‌گر آتش‌سوزی چنین مسوولیتی نخواهد داشت.
اصل اتکایی
یکی از اهداف بیمه، توزیع کردن ریسک در ابعاد گسترده است. با استفاده از نظام بیمه اتکایی (Reinsurance)، شرکتهای بیمه می‌توانند با توجه به سرمایه و ذخایر خود بخشی از ریسک‌های صادره را به حساب خود نگه دارد و مازاد آن را به شرکتهای بیمه‌گر اتکایی واگذار نماید.
ویژگی‌های حقوقی
عقد لازم[ویرایش]
عقد بیمه، عقدی است لازم؛ یعنی بیمه‌گر و بیمه‌گزار، پس از امضای قرارداد، حق فسخ یکجانبه قرارداد را ندارند و تنها با رضایت طرفین و یا بر اساس قانون می‌توان آن را فسخ نمود.
نتیجه لازم بودن عقد بیمه این است که بیمه‌گر به‌محض انعقاد قرارداد، در صورت تحقق خطر، ملزم است خسارت وارده را به بیمه‌گزار پرداخت نماید. همچنین بیمه‌گزار نیز موظف به پرداخت حق بیمه خواهد بود. در صورتی که هر یک از طرف‌های بیمه‌گر یا بیمه‌گذار از وظیفه خود عدول نماید، از طریق دستگاه قضایی به انجام این کار مکلف خواهد شد.
تنها استثنایی که وجود دارد، بیمه عمر است. در این رشته بیمه، فسخ قرارداد از طرف بیمه‌گزار جایز است.
عقد معلق یا منجز
عقد بیمه، از طرف بیمه‌گزار منجز است؛ یعنی انجام تعهد بیمه‌گزار (که مهمترین آن پرداخت حق بیمه است) مشروط وموکول به امر دیگری نیست. اما از طرف بیمه‌گر اغلب معلق و گاهی منجز است؛ یعنی انجام تعهد بیمه‌گر، موکول و مشروط به تحقق خطر موضوع بیمه‌نامه می‌باشد و تا زمانی که خطر واقع نشده باشد، بیمه‌گر هم تعهدی ندارد.
البته در برخی موارد، مانند بیمه عمر، بیمه‌گر باید در هر حال سرمایه مورد تعهد را بپردازد که در این شرایط، بیمه از طرف بیمه‌گر نیز عقدی منجز محسوب می‌گردد.
به همین علت، عقد بیمه را عقدی اتفاقی نیز می‌دانند؛ یعنی انجام تعهد بیمه‌گر اغلب محتمل است و جنبه اتفاقی دارد. تعهد بیمه‌گر در همه انواع بیمه‌ها و از جمله بیمه عمر، جنبه احتمالی دارد. در این نوع بیمه، بیمه‌گزار مکلف است هر سال حق بیمه مقرر را به بیمه‌گر بپردازد، اما پرداخت مستمر حق بیمه ازطرف بیمه گزار موکول براین است که بیمه‌گزار تا پایان مدت بیمه، درقید حیات باشد. چه بسا بیمه‌گزار بعداز شروع اعتبار بیمه و پرداخت یک یا چند قسط، فوت شود. بنابراین، انجام تعهد بیمه‌گزار احتمالی است و برعکس، تعهد بیمه‌گر جنبه قطعی دارد. چون با فوت بیمه‌گزار، پرداخت بقیه اقساط حق بیمه نیز منتفی خواهد شد. بایدتوجه داشت که مساله احتمالی بودن تعهد طرفین، به‌ویژه بیمه‌گر، نه تنها وجه تمایز عقد بیمه از سایر عقود است، بلکه اساس کار بیمه و مبنای تعیین حق بیمه است.
عقد دو طرفه و معوض
بیمه، عقدی است دوطرفه؛ یعنی یک طرف بیمه‌گر و طرف دیگر، بیمه‌گزار می‌باشد.
از طرف دیگر، بیمه، عقدی معوض است چون هر دو طرف قرارداد، تعهداتی نسبت به یکدیگر دارند.
مبتنی بر حسن نیت
بدون شک لزوم انعقاد هر قراردادی، وجود حسن نیت از ناحیه طرفین است. اما از آنجا که کار بیمه‌گر فروش اطمینان است، حسن نیت در بیمه اهمیت بیشتری دارد. طبیعت معاملات بیمه‌ای حکم می‌کند که بیمه‌گر تا حد زیادی بر حسن نیت بیمه‌گزار در ارائه اطلاعات تکیه کند و اگر ثابت شود بیمه‌گزار از حسن نیت برخوردار نیست، ممکن است به ابطال قرارداد بیمه منجر شود.
برگرفته: دانشنامه ویکیپیدیا
Hits: 0
