نمی دانم برخی از مدیران چه گمان می برند که تصور می کنند تنها منابع خبری خبرنگاران خودشان هستند و بس. برای همین هم وقتی سرنوشت پروژه ای را از آنها جویا می شوی با نیشخندی به چشمانت زل می زنند و می گویند هنوز مشخص نشده است و قرار است چنین شود و چنان….. و تو وقتی از آنچه خبر داری و می گویی و می نویسی با وقاحت تمام برایت توضیح نمی دهند که موضوع درست هست یا نه…از تو می خواهند که منبعی را که اطلاعاتت را از آن کسب کرده ای معرفی کنی تا شاید راهی برای خاموش کردنش بیابند….
شفاف نبودن فضای رسانه ای بعضا موجب می شود تا تصور کنی پشت میز مدیران دائما اتفاقات ناگواری درحال وقوع است که با تمام قوای خود و مدیران روابط عمومیشان سعی می کنند آنها را از نگاه کنجکاو و رسانه ای تو پنهان کنند تا مبادا آبی در لونه مورچه ها ریخته باشی و همه پروژه و قراردادهای بسته شده در پشت میزها به فنا برود و بدین ترتیب تو از کمترین حقوق شهروندی خود که دانستن است محروم شوی.
ارایه اطلاعات شفاف و اطلاع رسانی به موقع چه در موفقیت و چه در عدم موفقیت یک طرح و پروژه بعضا موجب می شود تا برنامه ریزی های دقیق تری صورت گیرد و روزگار را بر آنچه که وفق مراد نامیده می شود، بگذراند اما علاقه مدیران به پنهان کاری و بسر بردن در خفای شخصی خودشان و مخفی کردن همه فولدرها و پوشه ها و پرونده ها در آرشیوهای پشت میزشان و دور از چشمانت نه تنها دردی را دوا نخواهد کرد بلکه موجب عقب افتادگی به مراتب بیش از آنچه که در آن غوطه ور هستیم را موجب می شود…
زمانی قرار بود با ورود فناوری اطلاعات و الکترونیک شدن امور اداری خط بطلانی بر همه این خفاکاری های مدیران کشیده شود اما حتی در چنین شرایطی هم مدیران پروژه هایشان را Hide کرده اند تا از دسترس و چشمان رسانه ای دور بماند….حتی فناوری اطلاعات هم هنوز نتوانسته است یاریگر شفافیت بخشی به امور اداری شود…
ترس از نقد شدن و ترد شدن و به چالش کشیده شدن توانایی مدیران از جمله دلایلی است که پشت میز مدیران را به جایگاه جالب توجه و درعین حال ترسناکی مبدل کرده است که برخی از آنها سعی می کنند حتی ملاقات های حضوریشان با خبرنگاران را بیرون از درهای اتاق مدیریت خود برگزار کنند تا مبادا حتی پرده های اتاق هم نگاه کنجکاو خبرنگار را به خود جلب کند.
بازدیدها: 0
